Blog: Over hard werken, rust en dankbaarheid
Direct naar...
Dankbaarheid
Afgelopen week is bijTARA voor het eerst online gekomen. Eerst stilletjes, maar na een paar dagen zijn we het maar gewoon van de daken gaan schreeuwen. En dat vonden we spannend joh! Want wanneer kies je nou het perfecte moment om live te gaan? Er staan al zeker wel wat artikeltjes en zelfs een podcast-aflevering op, maar moesten we niet toch wachten tot de website nog iets verder gevuld was? Moesten we niet éérst op zoek gaan naar gastschrijvers en daarna pas publiceren? Toch hebben we het gewoon gedaan. Vooral Eelco is goed in knopen doorhakken, dus dat deed ‘ie ook. En wat kregen we veel leuke, positieve reacties van jullie! Daar zijn we dankbaarder voor dan we ooit in woorden zouden kunnen uitdrukken.
Toen ik ruim vier jaar geleden bij de Tara-Boeddha Winkel kwam werken, toen nog vooral op zaterdagen en in vakanties, had ik geen idee dat ik zo lang bij dit winkeltje zou blijven hangen. Ik had geen idee dat ik na mijn afstuderen (het is inmiddels ook al weer 2 jaar geleden dat ik mijn masterdiploma mocht ophalen) full-time bij de Tara aan de slag zou gaan, dat ik veel meer verantwoordelijkheden op me zou nemen en ontzettend zou gaan groeien. En ik had al helemaal geen idee dat ik ooit zo’n tof project als dit zou opzetten!
Hard werken en stress
Anderhalf jaar geleden begon ik te twijfelen of het werk in de winkel nog wel bij me paste. De nieuwe taken, zoals het verzorgen van inkoop en het contact met leveranciers, vond ik eigenlijk veel leuker dan achter de kassa staan en cadeautjes inpakken. Ik merkte dat de werkdagen steeds stressvoller begonnen te voelen en dat ik steeds minder zin kreeg om naar mijn werk te gaan. Toen begon ook nog eens de corona-crisis, wat een extra dosis stress met zich meebracht. Eerst omdat we ineens bijna geen klanten meer hadden en dus ook geen omzet genereerden (zal de winkel het wel overleven?) en daarna omdat het in de zomer van 2020 zó druk was in de winkel, dat het maar moeilijk was om ons aan de corona-regels te houden (maximaal 10 mensen in de winkel, iedereen een mandje, wilt u alstublieft een mondkapje op doen?). Die regels werden ons nou eenmaal opgelegd, en wij deden zo goed mogelijk ons best om ons daaraan te houden terwijl we ook graag wilden dat onze klanten zich welkom bleven voelen en dat de sfeer in de winkel fijn zou blijven. Net toen ik aan deze hectiek en chaos begon te wennen, werd de tweede lockdown aangekondigd.
In die corona-tijd werd het me steeds duidelijker dat ik dit werk niet meer wilde doen. Het bezorgde me zo ontzettend veel stress, dat ik tijdens mijn weekenden geen rust kon vinden omdat ik me alweer zat op te winden over de aankomende werkweek. En toch kon ik niet zomaar ontslag nemen. Door de corona-crisis leek het me extra moeilijk om bij andere functies te solliciteren, en daarnaast bood de Tara financiële zekerheid die ik nodig had omdat ik, samen met mijn partner Jasper, op zoek was naar een eerste koophuis. Inmiddels is dat koophuis gevonden (ik schrijf dit vanuit mijn eigen werkkamer in het fijnste huis waar ik ooit gewoond heb, met een enorme grijns op mijn gezicht) en is de corona-stress wat ingezakt. En zo kwam ook mijn aankondiging aan Riet en Eelco dat ik nu toch echt zou gaan zoeken naar een andere baan. Iets waarbij ik teksten kon gaan schrijven, redigeren of vertalen, of waarbij ik kon meedenken over de inhoud van (school)boeken misschien. Ik wist nog niet precies wat het zou worden, maar ik ging er in ieder geval naar zoeken.
Rust nemen
Een week later kwam Eelco ineens aanzetten met het allereerste idee dat zou uitgroeien tot bijTARA: Hij wilde een blog toevoegen aan onze bestaande webshop, waarin we extra achtergrondinformatie konden geven aan de producten die we daar verkopen. Samen zijn we van daaruit verder gaan denken en is dat eerste idee meerdere keren helemaal op zijn kop gezet, met als resultaat de website waar je nu op zit te lezen. Nu werk ik nog maar 2 dagen per week in de winkel, zodat ik de andere dagen kan focussen op bijTARA: Het bouwen van de website, het bedenken van de look en feel, én het schrijven van allerlei teksten. En het zoeken naar een nieuwe baan? Dat ligt alweer helemaal stil.
Ik werk nog steeds hetzelfde aantal uren per week, dus in die zin is er niet veel veranderd, maar mijn gevoel is wél compleet veranderd. Doordat ik nu deels thuiswerk en dingen kan doen die echt bij me passen, is het grootste deel van de werkstress verdwenen. Ik haal ontzettend veel energie uit dit nieuwe werk en ik heb er ontzettend veel plezier in. Laatst had ik een weekje vakantie, en op dat moment was bijTARA nog lang niet af. Ik overwoog om er alsnog aan te werken, omdat ik dat eigenlijk best leuk zou vinden, totdat Eelco me liet beloven dat ik de hele week niet met werk bezig zou zijn. Dit wil best wat zeggen, want over het algemeen wil ik zelf tijdens vakanties een zo groot mogelijke afstand creëren van mijn werk. Mijn nieuwe werkzaamheden geven zo’n voldoening en plezier, dat ik voor het eerst in mijn leven overwoog om mijn vrije tijd ervoor op te geven.
En weer terug bij dankbaarheid
Tijdens dat weekje vakantie sliepen Jasper en ik een paar nachten in een natuurhuisje in Drenthe. Op een ontzettend stormachtige avond zaten we op een gegeven moment op de vloer van het huisje. Samen op een groot kleed, voor de kachel, met dekentjes om onze schouders en speciaalbiertjes in onze handen. Op dat moment realiseerde ik me dat dit voor het eerst in jaren een vakantie was die ik niet nodig had om ‘bij te tanken’, om mijn energielevel weer op peil te krijgen, maar dat ik gewoon van deze vakantie kon genieten omdat ik er zin in had. Mijn energielevel was namelijk al prima toen ik aan de vakantie begon, en dat komt 100% door bijTARA.
Nou, vooruit, 90%. De rest komt door ons ontzettend fijne nieuwe huis. 😉
